Choroba Leśniowskiego-Crohna jest to schorzenie przewlekłe, które najczęściej diagnozuje się u młodych kobiet, choć zdarza się, że dotyka również dzieci i osoby starsze. Nie wolno bagatelizować jej objawów, gdyż nieleczona może doprowadzić do niedokrwistości, a także innych poważnych schorzeń. Czym dokładnie jest choroba Leśniowskiego-Crohna? Jakie są jej przyczyny i objawy? W jaki sposób przebiega proces leczenia tego schorzenia?
Co to jest choroba Leśniowskiego-Crohna?
Mianem choroby Leśniowskiego-Crohna określamy przewlekły stan zapalny, który ulokowany jest na pograniczu jelita cienkiego z jelitem grubym. Schorzenie to nazywane jest niekiedy zapaleniem końcowego odcinka jelita cienkiego. Choroba Leśniewskiego-Crohna dotyka przede wszystkim ludzi młodych – w większości wypadków diagnozuje się ją u osób pomiędzy piętnastym a trzydziestym rokiem życia (choroba ta nieco częściej dotyka kobiet niż mężczyzn). Charakterystycznym jest, że im młodsza jest osoba chora, tym choroba ma bardziej ostry przebieg. Współczesna medycyna nie jest w stanie podać jednej, konkretnej przyczyny tej dolegliwości. Do charakterystycznych jej objawów zaliczamy silne bóle brzucha i biegunkę (niekiedy z domieszką krwi), a często także podwyższoną temperaturę ciała. Obecnie choroba Leśniowskiego-Crohna uchodzi za nieuleczalną, dlatego leczenie polega przede wszystkim na minimalizowaniu przykrych dolegliwości jej towarzyszących.
Jakie są przyczyny choroby Leśniowskiego-Crohna?
Współczesna medycyna niewiele wie o chorobie Leśniowskiego-Crohna. Do jej wystąpienia mogą przyczynić się zaburzenia mikroflory jelitowej, warto brać pod uwagę również czynniki immunologiczne i genetyczne.
Ryzyko zachorowania jest większe u osób palących papierosy, stosujących niesteroidowe leki przeciwzapalne, a także kobiet stosujących antykoncepcję hormonalną.
Chorobie Leśniowskiego-Crohna często towarzyszą inne dolegliwości. Zaliczamy do nich chorobę wrzodową, refluks, nadciśnienie tętnicze, astmę, nadczynność tarczycy, niedoczynność tarczycy, przewlekłą chorobę nerek.
Jak się objawia choroba Leśniowskiego-Crohna?
Choroba Leśniowskiego-Crohna objawia się stanem zapalnym, który w większości przypadków zlokalizowany jest na granicy jelita cienkiego i grubego. Może on jednak dotknąć każdego odcinka przewodu pokarmowego, niekiedy zajmuje kilka odcinków.
Objawy choroby są uzależnione przede wszystkim od jej lokalizacji, a także stopnia zaawansowania. U większości osób obserwuje się ogólne osłabienie, utratę masy ciała, a także podwyższoną temperaturę.
Jeżeli mamy do czynienia z klasyczną odmianą choroby (czyli taką, w której stan zapalny zajmuje końcowy odcinek jelita cienkiego) objawami są bóle brzucha, biegunki, gorączka. U osób chorych często stwierdza się niedokrwistość. Czasem dochodzi do biegunek tłuszczowych, zaburzeń wchłaniania substancji odżywczych z pożywienia (co skutkuje awitaminozą). U części osób cierpiących na to schorzenie można wyczuć guz w prawej, dolnej części brzucha. Niepodjęcie leczenia sprawia, że z czasem dochodzi do wyniszczenia organizmu.
W przypadku kiedy stan zapalny zajmie jelito grube, pojawia się ból brzucha, a często także biegunka.
Stan zapalny może zająć również okolice odbytu. Wówczas pojawiają się owrzodzenia, ropnie, szczeliny, czy przetoki okołoodbytowe.
Charakterystyczną cechą dolegliwości bólowych towarzyszących chorobie Leśniowskiego-Crohna jest fakt, że są one bardzo intensywne (budzące ze snu), zazwyczaj kłujące. Dolegliwości bólowe nasilają się po jedzeniu, a niekiedy też po wypróżnieniu. W przypadku, kiedy choroba występuje u dzieci, może doprowadzić do opóźnienia wzrostu.
U części osób choroba Leśniowskiego-Crohna może spowodować dolegliwości stawów, dróg żółciowych, oczu, a także skóry.
Choroba Leśniowskiego-Crohna – diagnoza
W przypadku dolegliwości jaką jest choroba Leśniowskiego-Crohna niezmiernie ważne jest szybkie postawienie diagnozy, gdyż brak leczenia może doprowadzić do niedoborów witamin i składników mineralnych, a w konsekwencji do wyniszczenia organizmu.
Niestety schorzenie u większości osób rozpoznawane jest bardzo późno, a to ze względu na jego mało charakterystyczne objawy. Dodatkowo objawy przez długi czas mogą mieć niski stopień nasilenia, co usypia naszą czujność.
Do postawienia diagnozy niezbędny jest wywiad z pacjentem, wykonanie morfologii krwi i CRP. Zazwyczaj zalecane jest wykonanie kolonoskopii, tomografii komputerowej.
Problemem lekarzy diagnozujących chorobę Leśniewskiego-Crohna jest fakt, że bardzo trudno odróżnić ją od wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.
Jak wygląda leczenie choroby Leśniewskiego-Crohna?
Osoby cierpiące na chorobę Leśniowskiego-Crohna muszą liczyć się z faktem, że proces leczenia będzie długotrwały. Jednocześnie należy zdawać sobie sprawę, że współczesna medycyna nie jest w stanie całkowicie wyleczyć tego schorzenia. Cały proces będzie więc skupiony na eliminowaniu przykrych dolegliwości.
Chory powinien zapewnić sobie optymalną ilość snu, unikać stresów, a także nadmiernego wysiłku fizycznego. W momentach nasilenia choroby konieczne jest przyjmowanie leków przeciwzapalnych i immunopresyjnych. Osobom z łagodną postacią choroby Leśniowskiego-Crohna podaje się najczęściej aminosalicylany i glikokortykosteroidy.
W przypadku zdiagnozowania choroby Leśniowskiego-Crohna bardzo ważna jest modyfikacja diety. Jednym z pierwszych zaleceń jest zmniejszenie objętości posiłków – lepiej jeść częściej, ale mniejsze porcje.
Należy pamiętać, że schorzenie to powoduje upośledzenie wchłaniania substancji odżywczych, dlatego żywność, którą włączamy do menu powinna zawierać duże ilości witamin i minerałów, a także białka. Choroba Leśniowskiego-Crohna zwiększa ryzyko anemii, dlatego należy dbać o spożywanie odpowiedniej ilości witaminy B12 i żelaza.
W niektórych przypadkach konieczne jest leczenie chirurgiczne. Konieczne jest jak najszybsze podjęcie leczenia, gdyż istnieje ryzyko, że choroba Leśniowskiego-Crohna przerodzi się w nowotwór jelita grubego.
