W Polsce felinoterapia nie cieszy się jeszcze dużą popularnością, choć niewątpliwie zasługuje na uwagę. Terapia z wykorzystaniem kotów może przynieść ulgę pacjentom w różnym wieku, z rozmaitymi schorzeniami. Jak wygląda felinoterapia? Kto może z niej skorzystać? Jakie koty mogą pełnić funkcję terapeutów?
Czym jest felinoterapia?
Felinoterapia jest formą zooterapii, w której osoba chora ma kontakt z kotem. Felinoterapia jest szczególnie polecana osobom starszym, cierpiącym na demencję, niepełnosprawnym, a także dzieciom z niepełnosprawnościami fizycznymi i psychicznymi. Nazwa terapii pochodzi od łacińskiego słowa Felis, czyli kot.
Jak przebiega terapia z udziałem kotów?
Felinoterapia to proces, podczas którego pacjent ma bezpośredni kontakt ze zwierzęciem. Może go:
- głaskać,
- czesać,
- bawić się z nim,
- karmić go,
- lub po prostu obserwować i naśladować (zalecane dzieciom).
Kontakt z kotem pozytywnie wpływa zarówno na zdrowie fizyczne jak i psychiczne człowieka. U pacjentów spędzających dużo czasu z kotami zauważa się poprawę nastroju, większe odprężenie. W przypadku dzieci kot:
- uczy empatii,
- cierpliwości,
- zwiększa wrażliwość,
- uczy wyrażać własne emocje.
Po kilku sesjach zaczyna się rozwijać emocjonalna więź ze zwierzęciem. Dobra komunikacja ze kotem pomaga w nauce samoświadomości, pozytywnie wpływa też na poczucie własnej wartości, pomaga w łagodzeniu stanów depresyjnych. Chory, któremu udaje się nawiązać dobry kontakt z czteronożnym, staje się bardziej otwarty na ludzi.
Terapia z kotem odbywa się zawsze pod kontrolą przeszkolonego opiekuna, który czuwa nad bezpieczeństwem pacjenta i kota.
Dla kogo przeznaczona jest felinoterapia?
Z felinoterapii może skorzystać szerokie grono ludzi. Terapia polecana jest pacjentom niepełnosprawnym umysłowo, a także ruchowo. Rekomenduje się ją także osobom:
- starszym,
- samotnym,
- lękliwym,
- nieśmiałym,
- przejawiającym zachowania aspołeczne,
- cierpiącym na demencję.
Z drugiej strony może być bardzo pomocna dzieciom, zwłaszcza:
- nadpobudliwym,
- autystycznym,
- cierpiącym na zespół Aspergera,
- z zespołem Downa.
Ważne jest, żeby pacjent sam wyrażał chęć kontaktu ze zwierzęciem. Terapia z kotem nie może odbywać się pod przymusem, gdyż w ten sposób można uzyskać efekty odwrotne od zamierzonych.
Jaki kot sprawdzi się do felinoterapii?
Nie ma jednej rasy kotów, która szczególnie nadawałaby się do felinoterapii. O wiele ważniejsze są cechy poszczególnych osobników. Idealny kot-terapeuta jest dojrzały, dlatego wybiera się osobniki, które mają przynajmniej rok. Kot musi być zdrowy, odrobaczony, zaszczepiony. Przede wszystkim powinien lubić kontakt z ludźmi – ważne, żeby był ufny, spokojny, lubił dotyk (nawet w nadmiernych ilościach). Kot musi być odporny na stres, a także dobrze znosić podróżowanie – często zdarza się, że terapia odbywa się z miejscu pobytu pacjenta.
Felinoterapia – jakich efektów możemy się spodziewać?
Należy zdawać sobie sprawę, że felinoterapia nigdy nie będzie jedyną formą leczenia. Zawsze będzie miała charakter dodatkowy. Jeżeli terapia będzie przebiegała prawidłowo, już po kilku spotkaniach człowiek zacznie nawiązywać emocjonalną więź z kotem. Zwierzę zacznie go rozpoznawać. Osoby chore i opóźnione w rozwoju podczas terapii uczą się:
- cierpliwości,
- empatii,
- odpowiedzialności,
- tolerancji.
Oswojenie kota sprawia im ogromną satysfakcję, co nie pozostaje bez wpływu na samoocenę. Ludzie nieśmiali, mające problemy z relacjami społecznymi stopniowo zaczną się otwierać. Dzięki zwierzęciu jest im łatwiej przełamać lęk i nieśmiałość. Za sprawą kontaktów z kotem uczą się oni skupienia, otwierają się na świat zewnętrzny. W większości przypadków dobrze przeprowadzona terapia:
- poprawia nastrój,
- redukuje stany depresyjne,
- uspokaja,
- zmniejsza stres.
U wielu pacjentów można zaobserwować poprawę koordynacji ruchowej i kondycji.
Przeciwwskazania do felinoterapii
Przeciwwskazaniem do stosowania felinoterapii jest alergia na kocią sierść, a także niechęć lub wręcz przejawianie agresywnych zachowań wobec zwierząt.
Bardzo ważna jest obecność dobrze przeszkolonego personelu, który będzie w stanie ocenić, czy felinoterapia przynosi jakiekolwiek rezultaty. Jeżeli tak się nie dzieje, lepiej poszukać innej formy leczenia.
